laatste weekend en vrijwilligerswerk

Zo, tijd om weer eens iets van me te laten horen. Er zijn alweer bijna 2 maanden voorbij dat ik hier zit. De tijd gaat zo snel. Ik ben erachter gekomen waar de costa ricaanse mensen bekend om staan, namelijk 'tranquilo'. Wat betekend: gerust, zorgeloos, onbezorgd, onbekommerd, onbesuid, luchthartig, onverschillig, koelbloedig en onbewogen. Planning daar doen ze niet aan, optijd komen zit niet in het systeem, afspraken worden niet nagekomen, niks heeft haast en ze doen waar ze zin in hebben, geniet van het leven. Aan de ene kant erg relaxed maar aan de andere kant is het zo af en toe wel irritant. Als persoon uit Europa ben je namelijk wel anders gewend. Vandaar dat hun nationale slogan dan ook is: 'Pura Vida', Puur leven. Iets wat je waar en wanneer in welk gesprek en welke tijd dan ook kan zeggen. Als begroeting, als afsluiting, als antwoord hoe het met je gaat, als 'sorry' etc etc.

In het kort vertel ik even mijn laatste weekend tijdens mijn spaanse lessen op de language school. oja en het spaans is na mijn spaanse lessen niet heel veel verbeterd. Het is moeilijk spaans te blijven spreken als je zoveel mensen ontmoet die engels kunnen spreken! Mijn laatste weekend heb ik gespendeerd in Tortuguero. Klein dorpje waar iedereen elkaar kent. Eerst met de bus en daarna met de boot daar heen gegaan. Er is 1 grote rivier die word gebruikt als een soort snelweg. wegen hebben ze namelijk daar niet. Inplaats van bussen, auto's en taxi's hebben ze bootbussen, bootauto's en boottaxi's. Aan de linker en rechter kant van de grote rivier zijn er allemaal verschillende kleine dorpjes en prive huisjes. We (wat vrienden van school en ik) hadden verschillende dingen gedaan. Waaronder mijn eerste jungle tocht met een houten kano om 5 uur 's ochtends. Ook aan land geweest, en genoeg dieren gezien. Waaronder een kayman op 1 meter afstand luierend aan de kant in de zon, de beruchte bananenspinnen 'the golden orb spider' met poten meegeteld zijn ze de grote van je hand, voor de eerste keer nogal eng want een fan van spinnen ben ik zeker niet maar op een gegeven moment wen je er wel aan want je komt ze om de 10 meter tegen, kikkers in alle kleuren en ook een giftige spin. En natuurlijk duizenden muggen. De volgende dag een oude niet werkende vulkaan beklommen met op de top een prachtig uitzicht over de rivier, jungle en dorpjes. Zondag waren we weer terug in San jose en zijn we naar een concert van 'the Wailers' geweest. De band van Bob Marley waar hij altijd mee speelde en die hij ook heeft opgericht.

Na dit weekend was ik begonnen met mijn eerste 2 weken vrijwilligersproject. Ik had gekozen voor de sea turtle protection projects at the pacific coast. De naam van mijn project was Hermosa Willdlife Refuge Sector Punta Mala. Deze 2 weken waren wel echt een hele ervaring. Vanwege een grote storm overal in Costa Rica hadden we geen een dag zonder regen. Het dichtstbijzijnde dorpje was een uur lopen over het strand. Er was geen contact met telefoon, geen internet, elektriciteit dat elk moment uit kon vallen, elke dag koud douchen en schimmel over mijn hele tas. Maar buiten dat vond ik het wel erg leuk. 5 minuten lopen van onze bungalow,gebouw waar we sliepen was een Hatchery. De plek waar alle schildpad eieren, nesten worden gebracht en ingegraven. Elke nacht moesten we om 8,10,12,2 en 4 uur omste buurt patrolles lopen om te kijken of een of meer van de nesten waren uitgekomen. Zoja, moesten we de schildpadjes tellen en meenemen naar de zee waar we ze moesten vrijlaten. Op de fotos kan je wel zien hoe schattig ze eigenlijk wel niet zijn! Overdag deden we de examinations van de uitgekomen nesten. Een vies, stinkend en vermoeiend werkje. je moest alle uitgekomen eierresten, dode schildpadjes en niet uitgekomen eieren uitgraven en daarna examineren. Waarom de eieren niet zijn uitgekomen (de lucht die uit die eieren komt is verschrikkelijk!), en waarom sommige schildpadjes dood zijn. De protection van de schildpadden is vooral bedoeld voor alle zwerfhonden die daar rond liepen maar ook voor mensen die de eieren stelen.

Afgelopen week was ik begonnen aan mijn 2e project. Een sociaal project in de arme buurt van San jose. Ik werkte elke dag een aantal uur bij een feedingcentre voor kinderen van 3 tot 14, waarvan de ouders te arm waren om hun kinderen elke dag eten te geven. Om eerlijk te zijn was die week niet zo leuk. Ik was de enige vrijwilliger en moest werken met 3 oude vrouwen. Vrouwen die elke dag chagerijnig waren en zich vooral met zichzelf en de kinderen bezig hielden. De kinderen waren lief maar o zo moeilijk te begrepen met hun snelle en binnensmondse spaanse gebler. En buiten dat heb ik me toch wel een paar keer ongemakkelijk en onveilig gevoeld in die arme buurt. ik moest elke keer van de bushalte naar het gebouw lopen en dat was maar ongeveer 5 minuten. Maar wat je wel niet allemaal ziet in 5 minuten. Hoertje van een jaar of 15, jongen compleet hallucionerend lopend over straat pratend tegen lucht, zwervers en zwerfhonden rondom een zelfgemaakt vuurtje etc. Dus ik was wel blij toen ik daarmee klaar was.

Morgen vertrek ik naar mijn laatste project: Proyecto Pochote, 30 min met de bus van Montezuma. Het is een klein vissersdorpje aan de Whale Bay. De vrijwilligers werken op 3 verschillende plekken. De public school, het strand en de community. En daarna heb ik eindelijk de tijd om vrij te reizen! Want daar kijk ik toch wel heel erg naar uit. Vrijwilligerswerk is leuk, interressant en zeker een ervaring maar je bent toch gebonden aan regels.

Zo, nu weten jullie een beetje wat ik hier allemaal uitspook. tot het volgende bericht,

Adios y Pura Vida

Liefs marguerite