Laatste bericht alweer!

Lieve fam, vrienden en andere volgers.

Zoals hierboven mijn titel het al duidelijk maakt, is dit alweer mijn laatste bericht van mijn trip! Na heerlijk 5 maanden in zuid amerika vertoeft te hebben zit ik alweer op het einde en heb ik nog maar precies 1 week te gaan voordat ik in het vliegtuig richting het vriezende, ondragelijke, winterse, ongure, onuitstaanbare klimaat ga in nederland, wat heel jammer is want ik ben nu toch wel heel erg gewend aan een lekker warm zonnetje, warmte tot diep in de nacht en het dragen van jurkjes, rokjes en andere zomerkleertjes. Wat daarintegen dat allemaal goed maakt is het weer zien van iedereen na 5 maanden en 10 dagen. Ik kijk er erg naar uit jongens! (met in mijn achterhoofd het gevoel, shit kon ik hier nog maar een paar maandjes blijven. mixed feelings dus) Op dit moment zit ik in Buenos aires, omringd door de kermisgeluiden van politieauto´s, brandweerwagens, alarms van auto´s die worden gestolen en het typische nachtleven waar Woerden wel wat van kan leren. En de tientallen mannen die wanneer je langsloopt roepen: ´Cambio cambio dollars!´ Wat in de lonely planet dan ook streng word afgeraden om je geld te wisselen in dollars op straat bij een onguur mannetje. Maar o wat is Buenos Aires toch een geweldige stad!

Helaas moet ik jullie nu ook vertellen dat na 4 maanden en 3 weken alles goed was gegaan, dit geluk is gedraaid in mijn afgelopen week. Na veelstevaak in een paar dagen tijd aan verschillende mensen te hebben verteld dat ik toch o zo blij ben dat er met mij niks is gebeurd en dat mijn hele trip goed is gegaan ben ik binnen een week mijn pinpas verloren, mijn slaapzak vergeten bij een hostel, zijn mijn schoenen gestolen (waarom?), is mijn camera gestolen in de metro en is mijn tas kapot gegaan. Heel stom, maar a la, het hoort bij het reizen toch.

Zo ik ga jullie nu een beetje vertellen wat ik afgelopen tijd heb gedaan. Ik was geeindigd bij mijn laatste bericht in Bolivia op naar Chili. In Chili was ik begonnen in Iquique. Een heerlijke stad. In een super schattig klein maar vol met backpackers hostel een halve minuut van het strand heb ik mij een voor 8 dagen veelste erg vermaakt. Samen met een zweedse jongen, een jong stel van engeland en Australië en een andere meid uit Australïe heb ik 8 dagen zon, zee, strand, bbq´s, discotheeks en een hoop drank gezien. Dat was dan dus ook niet echt een intensieve backpackers week, maar wat was het daar toch super chill! We hebben wel een dagje geskeelerd door de stad. Wat na het 10 jaar niet te hebben gedaan dus ook niet helemaal op rolletjes (haha fijne woordgrap) ging. Maar wel leuk.

Na deze 8 dagen ben ik samen met de zweed naar San Pedro de Atacama gegaan. Een heel klein, redelijk saai, zanderig dorpje maar met veel dingen om te doen. Toen we daar aankwamen hadden we meteen maar diezelfde dag een aantal dingen geboekt om te doen. We begonnen met Laguna Cejar. Een meer zo vol met zout dat je kan drijven. Zoals de dode zee alleen dan honderd maal zo klein. Vanuit daar gingen we naar Ojos del Salar. 2 meren in precies dezelfde perfect ronde vorm. Niet al te boeiend, dus na 10 minuten was het welletjes en eindigde we die dag in Tebenquinche. Zoutvlakte (zoals Uyuni in Bolivia) alleen kleiner en met een laagje water erop wat de foto´s heel cool maakten. Na een aantal glaasjes Pisco Sour te hebben gedronken, wat heel populair en goedkoop is daar gingen we terug naar San Pedro. De volgende dag hadden we gesandboard in the death valley. Sandboarden is heel vet alleen toch wel verschillend als snowboarden. Naar beneden gaan in 1 minuut geeft een heerlijk gevoel wat helaas daar tegen overstaat is het steil omhoog lopen met een board in de hand door het zand 10 minuten lang en hijgend en dorstig aan te komen op bestemming. Na 3 uur lang intensief bezig geweest te zijn wat het tijd voor the sunset in the moon valley waar de Pisco Sour alweer klaar stond. Wat grappig was en ik eigenlijk niet helemaal had verwacht is dat de Moon valley ook echt op de maan lijkt! Na een aantal zwart en wit films te hebben gezien van de eerste man op aarde etc etc had ik dan ook echt het gevoel dat ik een miljoen euro had betaald en een tripje naar de maan had gemaakt. (Want dat kan toch tegenwoordig?)

Mijn laatste dag in San pedro had ik besteed aan een 4 uur lange horsebackriding trip door de Catarpes Valley. Na 2 uur lang stapvoets de natuur te hebben bewonderd vond ik het wel tijd voor een beetje actie. ´Senior es possible un poco mas rapido?´ en ja hoor, op mijn kleine paardje genaamd ´pan dulce´ wat betekend zoet brood, heerlijk een half uur met de wind in onze haren volle galop door de valley. Maar na 4 uur moet ik toegeven dat je kont en benen toch wel pijn doen. Ik ben erachter gekomen dat ik helaas geen geboren cowboy ben.

In San Pedro is met ook echt iets bizars overkomen. Toen we namelijk daar aankwamen hadden we een hostel uitgekozen en onze backpacks daar achtergelaten voordat we een rondje stad deden. We waren pas een half uurtje op stap toen we een veel beter, goedkoper en chiller hostel vonden. Wij dus terug om onze backpacks te halen en te verwisselen van hostel begon de eigenaar opeens zich druk te maken over het feit dat we voor een nacht moesten betalen! Wat redelijk duur was en onzin aangezien we onze backpacks maar een half uurtje daar hadden gelaten. Na 10 minuten tegenover elkaar te hebben gestaan en in gebrekkig Spaans/engels te hebben geschreeuwd dat het echt onzin was dat we moesten betalen en zij maar schreeuwen dat ze de politie ging halen, besloot ze mij maar optesluiten in de kamer! Stond ik daar in een kamer waar ik niet uit kon met niks anders dan een bed. Na een kwartier te hebben gepraat met de zweed vond ze het wel genoeg en liet ze mij eruit. Wij tas gepakt en snel weggelopen en de schreeuwende mevrouw die alleen maar kon zeggen ´I´m calling the police!´ achter ons gelaten. En nooit meer iets van gehoord :)

Na gedag te hebben gezegd aan de zweed die richting bolivia vertrok ben ik naar Antofagasta gegaan. Eigenlijk was dat niet helemaal mijn plan maar ik moest wel want de bus naar Argentinië ging pas 3 dagen later en ik had niet echt de behoefte nog 3 dagen in dat zanderige dorpje te blijven. Volgende stop: Salta. Wat mij opviel aan deze stad is dat de vrouwen niet zo moeilijk doen over het geven van borstvoeding aan hun kind. Als je daar rondloopt zie je het overal, maakt niet uit waar. Restaurant, in de bus, lopend over straat, in de supermarkt en zelfs achterop de motor! Wat ook regelmatig voorbij komt is een scooter met een hele familie erop. Heel normaal, pa, ma, 2 kinderen en de boodschappen voor het weekend allemaal zonder helm met z´n allen op een scooter. Politie maakt zich blijkbaar daar niet zo druk om.

In het hostel daar een engelse en koreaanse meid ontmoet waarmee ik vanuit Salta naar Puerto Iguazu ben gereisd. Op naar de Iguazu falls! En wauw, serieus dat was nog eens wat. We namen ´sochtends vroeg rond een uur of half 8 (om de hordes toeristen te ontwijken) de bus naar het national park van Argentinië. Na wat rond te hebben gelopen kwamen we aan bij de eerste watervallen. Ik heb me nog nooit zo miniscuul en nietig gevoeld. Vergeleken de power, macht, verbazingwekkendheid en grote van de watervallen/natuur ben je als mens zijnde echt helemaal niets. Slechts een levend wezentje net zoals een vliegje. Toen we naar de andere waterval wouden gaan waren de hordes toeristen (waaronder oudjes, jengelende kinderen, zwangere vrouwen etc) al het park binnen gekomen. We moesten via stalen bruggen naar de waterval. Als koeien liepen we achter elkaar aan in een veel te langzaam tempo. Maar ach het was het zeker waard! Deze watervallen worden La Garganta del Diablo genoemd, wat betekend the Devil´s throat. En het heeft zijn naam driedubbel waargemaakt hoor. Jeetje wat de natuur wel niet te bieden heeft. Super dus. Na de watervallen en het natuurpark te hebben gezien hadden we ook nog een boottochtje gemaakt over de rivier door de jungle. De bananenspinnen, schildpadden en kaaimannen kwamen er weer van pas. Helaas ook een of ander zuid amerikaans insectje dat mij had gestoken op mn arm waardoor die gezwollen en rood was voor 5 dagen. En ik heb er een littekentje aan over gehouden, een fijn aandenken.

Vanuit Puerto Iguazu ging ik met de engelse meid naar Buenos Aires. Waar ik samen met nog een Australische en Engelse, na een heerlijke maaltijd met de beste steak en rode wijn die ik ooit heb geproeft, het nachtleven eens goed had bezocht. Afgelopen weekend was ik in Lincoln. Een lief niet al te groot dorpje waar familie woont van een vriend van papa. Ze bezitten een grote Campo, ranch/boerderij met paarden, koeien, en veeeeel land. Weer heerlijk gepaardrijd, gezien hoe ze daar werken op de Campo (en hard en veel werk is het hoor) en de pampa´s gezien. En nu ben ik weer terug in Buenos Aires.

Zo, lieve mensen, de aankomende 8 dagen ga ik nog even heel hard genieten en over een weekje zie ik jullie alweer in ons koude kikkerland. Wat gaat de tijd toch snel, alsof ik maar een maandje weg ben geweest. Laten we hopen dat ik snel weer deze site kan gebruiken voor nieuwe verhalen over nieuwe landen met nieuwe avonturen!

Thanks voor het volgen van mijn trip!

Heel veel liefs en een dikke kus vanuit zuid amerika.